sinds mijn 23 jaar breng ik mijn leven door in een rolstoel en hoewel kort na mijn ongeval de shok zeer goed meeviel begint het leven in een rolstoel mij meer en meer tegen te steken .
van mijn ongeval zelf herinner ik mij niks ik was dan ook een egte uitgaander ik genoot vollop van het leven wat gepaard ging met veel alcohol weinig slaap drugs een bijhoorlijk strafblad maar vooral veel vrienden straffe verhalen en herinneringen om nooit meer te vergeten .
toen ik wakker werd in het ziekenhuis en tot het besef kwam dat ik mijn benen niet meer kon bewegen deed het mij eerst niks ik vroeg aan de verpleging of ze mij in een rolstoel konden zetten want ik wilde gaan roken en toen kwam de eerste grote shok ze vertelde mij dat ik een dwarsleasie had en dat ik nooit meer zal kunnen stappen .
toen begon de revalidatie ik moest opnieuw leren rechtop zitten mijn evenwicht behouden met een rolstoel leren rijden mezelf wassen mezelf uitkleden en aankleden en ook mezelf ontlasten en daar begonnen de eerste ergernissen het rechtop zitten had ik vrij snel onder de knie ook het rijden met een rolstoel had ik geen probleem mee maar toen ik mezelf voor het eerst moest ontlasten kwam er een groot schaamte gevoel naar boven ik moet nu sonderen en stoelgang met de hand verweideren met behulp van een handschoen en glijmiddel ook heb ik geen gevoel meer in mijn penis en lukt het mij niet een erectie te krijgen en schaam ik me tegenover vrouwen want hoe denken zij over een man dat niet eens een erectie kan hebben maar ook tegenover mannen want ik voel mij namelijk geen echte man meen en door dat grote schaamgevoel ben ik van egte levensgenieter naar iemand dat amper nog buiten komt gegaan ik zouw iedere dag kunnen huilen van hetgeen ik mezelf heb aangedaa
6 juni 2020